Η απουσία είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Όπως και να το δεις. Μπορεί να βρίσκεσαι εκεί, αλλά να «είσαι» αλλού, ή να είσαι πραγματικά μακριά μου, όπως και να έχει, δεν υπάρχεις… δε σε νιώθω, δε σε βλέπω.
Προσπαθώ να φιλοσοφήσω αγαπημένη αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο σε σένα, μικρή μου παρεξηγημένη. Προσπαθώ να γράψω, αλλά τα λόγια είναι ξαφνικά λίγα. Όπως όταν μιλάς για αυτές τις έννοιες, που κάθε τους γράμμα στερεί από την έννοια και λίγο από τη σημασία της. Φεύγεις και νιώθω ότι μένω μισή. Νιώθω τόσο σκατά που μου έρχεται να ζωγραφίσω για σένα και να σου ζητήσω να μου παίξεις μουσική. Τίποτα δεν έμαθες όλα αυτά τα χρόνια; Μόνο να συνεχίζεις τις φράσεις μου…; Ναι, ξέρω, κι εγώ τις δικιές σου…
Είσαι μόνη σου εδώ και πολύ καιρό. Μήπως όλοι μόνοι μας δεν είμαστε; Όμως εμείς καταφέραμε να είμαστε μαζί, και το μαζί σημαίνει η μία δίπλα στην άλλη, η μία πάνω στην άλλη, η μία παράλληλα και αντίθετα στην άλλη. Αλλά πάντα μαζί. Και τώρα μου φεύγεις, και έχει πολύ πλάκα που το παίζουμε τόσο άνετες κι οι δυο. Και οι σχεδόν εφηβικές υποσχέσεις ότι – «εμείς δε γίνεται να χαθούμε»… είναι αλήθεια, αλλά φεύγεις. Και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι για όλα αυτά που έχεις κάνει, και κάνεις και θα κάνεις, αλλά το ρεαλιστικό χειροπιαστό σου κομμάτι πεθαίνει στην πραγματικότητα μου. Drama queen θα πεις, και θα έχεις δίκιο. Είναι η ώρα βλέπεις. Ε, με ξέρεις κιόλας, αφορμή ψάχνω για να τα μπήξω… αφού με ξέρεις καλύτερα από όλους. Η αλήθεια είναι , ότι η Γαλλία δεν είναι και τόσο μακριά και ότι και να γίνει, πάντα θα κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι…
Ουυυφφφφ Σ’ αγαπώ πολύ
Η παρεξηγημένη σου
