Στόλισα το σπίτι μου σήμερα. Κατέβασα το δέντρο μου από το πατάρι, το ξεσκόνισα και το φόρτωσα στολίδια. Μπάλες πολύχρωμες, φιογκάκια, καρτούλες με ευχούλες και λαμπιόνια. Και μύριζε παιδικά χρόνια, και μανούλα με φροντίδες και κουραμπίεδες. Έβαλα παντού λαμπίονια, γιατι τώρα τελευταία είμαι λίγο κατσουφιασμένη. Νόμιζα ότι θα μου φτιάξει το κέφι. Αλλά όχι! Εσύ φταις. Έλειπες, δεν ήσουν εδώ να μετρήσουμε μαζί τα λαμπιόνια που δεν ανάβουν. Είμαι δυστυχισμένη λοιπόν. Και δεν με πειράζει, γιατί τουλάχιστον νιώθω κάτι.

Ένας τυχαίος ήρωας

Ακούω την καρδιά σου να χτυπά. Είναι περίεργο όμως, ο ήχος έρχεται από παντού. Σαν να χτυπάει μέσα σε όλο το δωμάτιο. Στην αρχή τρομάζω, αλλά μετά θυμάμαι. Θυμάμαι πόσο ζεστά ήταν εκεί. Πόσο οικείος ήταν ο ήχος. Ηρεμώ και κοιμάμαι. Με νανουρίζει ο χτύπος της καρδιάς σου, αργός για καρδιά σκέφτομαι . Εμφανίζεσαι μπροστά μου - ένα πρόσωπο στο παράθυρο ενός τρένου - και μου λες

"είναι λιγάκι αργός, αλλά μη φοβάσαι, δεν είναι ήχος θανάτου"

Με παίρνεις αγκαλιά, σαν να με τυλίγει ένα ζεστό σύννεφο... και μετά πετάμε ενώ ακούμε Neil Young, πάντα Neil Young. Δεν ακούγεται τίποτα άλλο. Εκτός ίσως από τα σύννεφα που σχίζονται, θυμάσαι; Και αιωρούμαστε έτσι ευτυχισμένοι για ώρες. Όχι, δεν ξέρω για πόσο. Δεν υπάρχει χρόνος.