Στόλισα το σπίτι μου σήμερα. Κατέβασα το δέντρο μου από το πατάρι, το ξεσκόνισα και το φόρτωσα στολίδια. Μπάλες πολύχρωμες, φιογκάκια, καρτούλες με ευχούλες και λαμπιόνια. Και μύριζε παιδικά χρόνια, και μανούλα με φροντίδες και κουραμπίεδες. Έβαλα παντού λαμπίονια, γιατι τώρα τελευταία είμαι λίγο κατσουφιασμένη. Νόμιζα ότι θα μου φτιάξει το κέφι. Αλλά όχι! Εσύ φταις. Έλειπες, δεν ήσουν εδώ να μετρήσουμε μαζί τα λαμπιόνια που δεν ανάβουν. Είμαι δυστυχισμένη λοιπόν. Και δεν με πειράζει, γιατί τουλάχιστον νιώθω κάτι.