Όλο το βράδυ χαμογελάω σαν χαζή. Ξέρεις τι ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα να κάνω; Να κλάψω στην αγκαλιά σου σαν χαζή. Κι εσύ έπαιζες με τα μαλλιά μου αμήχανα και μ'αγκάλιασες, κι εγώ δεν μπόρεσα καν να σε ακουμπήσω. Ξέρεις φοβήθηκα ότι θα καταλάβεις, φοβήθηκα μη σε πνίξω από πόθο, φοβήθηκα ότι θα πρέπει να σου μιλήσω για μένα. Μου είναι τόσο περίεργο να γράφω για σένα. Μου είσαι σχεδόν άγνωστος. Κι όμως με κάνεις να αισθάνομαι ζωντανή. Εσύ το κάνεις ή εγώ; Τελευταία σε φαντασιώνομαι να με παρατηρείς καθώς προσπαθώ να ζήσω.
Σε παρατηρούσα όλο το βράδυ. Σε είδα να χάνεσαι, ποιός ξέρει, ίσως σκεφτόσουν ένα ταξίδι, ή πότε ένιωσες τελευταία φορά ζωντανός, πάντως εγώ σε είδα να χάνεσαι και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε θηλάσω. Να δούμε μαζί αυτό το ξημέρωμα και όχι μόνη μου. Να μετρήσουμε πόσα χρώματα παίρνει ο ουρανός μέχρι να ξημερώσει. Να τα πούμε όλα αυτά ενώ είσαι μέσα μου. Γιατί αντί να μου πεις καληνύχτα δε μου είπες: " Θέλεις να κοιμήθώ μέσα σου απόψε ενώ ξημερώνει; " Να βλέπουμε τις χαζοκεραίες και τις χαζοπολυκατοικίες λίγο πριν κοιμηθούμε ο ένας μέσα στο στόμα του άλλου;
Μπορεί να είσαι ένας χαζομάρας και εγώ μια χαζορομαντική. Είναι πολύ πιθανό, δεν το αρνούμαι. Αλλά δεν ξέρω άλλο τρόπο, και δε θέλω να μάθω άλλο τρόπο. Μ' αρέσει τελικά να ζω μέσα σ'αυτή την ψευδαίσθηση. Να νιώθω ότι υπάρχει ένα μέρος όπου μπορούμε να υπάρχουμε μόνο εμείς. Κάποιος μου το έδειξε μια φορά αυτό το μέρος και τώρα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ίσως τελικά να μη θέλω εσένα, αλλά οποιονδήποτε μπορεί να με πάει εκεί.
Μια μάγισσα λέει ότι κάθε βράδυ μεταμορφώνεται σε "μόνη της". Εγώ γιατί νιώθω όλη μέρα μόνη μου; Αχ! Ας έμοιζε το "μόνη μου" κάπως έτσι...
